Bajka

Wyszperałem gdzieś w zakamarkach dysku... bardzo mi się spodobała...

Bajka o... Miłości i Szaleństwie


Powiadają, że pewnego razu spotkały się na Ziemi wszystkie uczucia i cechy
ludzkich istot. Gdy Znudzenie ostentacyjnie ziewnęło po raz trzeci,
Szaleństwo, jak zwykle obłędnie dzikie, zaproponowało:
- Pobawmy się w chowanego!
Intryga, niezmiernie zaintrygowana, uniosła tylko lekko brwi, a Ciekawość,
nie mogąc się powstrzymać, spytała z typowym dla siebie zainteresowaniem:
- W chowanego? A co to takiego?
- To zabawa - wyjaśniło żywo Szaleństwo - polegająca na tym, iż ja zakryję
sobie oczy i powolutku zacznę liczyć do miliona. W międzyczasie wy wszyscy
dobrze się schowacie, a gdy skończę liczyć, moim zadaniem będzie was
odnaleźć. Pierwsze z was, na którego kryjówkę trafię, zajmie moje miejsce w
następnej kolejce.
Podekscytowany Entuzjazm zaczął tańczyć w towarzystwie Euforii, Radość
podskakiwała tak wesolutko, iż udało się jej przekonać do gry Wątpliwość, a
nawet Apatię, której nigdy niczym nie dało się zainteresować. Jednakże nie
wszyscy chcieli się przyłączyć. Prawda wolała się nie chować, w końcu i tak
zawsze ją odkrywano. Duma stwierdziła, że zabawa jest głupia, ale tak
naprawdę w głębi duszy gryzło ją, iż pomysł wyszedł od kogo innego.
Tchórzostwo z kolei nie chciało ryzykować.
- Raz, dwa, trzy - zaczęło liczyć Szaleństwo.
Najszybciej schowało się Lenistwo, osuwając się za pierwszy lepszy napotkany
kamień. Wiara pofrunęła do nieba, a Zazdrość ukryła się w cieniu Triumfu,
który z kolei wspiął się o własnych siłach hen! Na sam szczyt najwyższego
drzewa. Wspaniałomyślność długo nie mogła znaleźć dla siebie odpowiedniego
miejsca, gdyż wszystkie kryjówki wydawały się jej idealne dla przyjaciół:
krystalicznie czyste jezioro było wymarzonym miejscem dla Piękności,
dziupla - w sam raz dla Nieśmiałości, motyle skrzydła stworzono dla
Zmysłowości, powiew wiatru okazał się natomiast najlepszy dla Wolności. W
końcu Wspaniałomyślność schowała się za promyczkiem słońca. Z kolei Egoizm
znalazł sobie, jak sądził, wspaniałe miejsce: wygodne i przewiewne, a co
najważniejsze - przeznaczone tylko, tylko dla niego. Kłamstwo schowało się
na dnie oceanów, a może skłamało i tak naprawdę ukryło się za tęczą? Pasja i
Pożądanie w porywie gorących uczuć
wskoczyli w sam środek wulkanu. Niestety wyleciało mi z pamięci, gdzie
skryło się Zapomnienie, lecz to przecież mało ważne. Gdy Szaleństwo liczyło
dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt
dziewięć Miłość jeszcze nie zdołała znaleźć sobie odpowiedniego miejsca. W
ostatniej chwili odkryła jednak zagajnik dzikich róż i schowała się wśród
ich krzaczków.
- Milion - krzyknęło na końcu Szaleństwo i dziarsko zabrało się do szukania.
Od razu, rzecz jasna, odnalazło schowane parę kroków dalej Lenistwo. Chwilę
potem usłyszało Wiarę rozmawiającą w niebie z Panem Bogiem. W ryku wulkanów
wyczuło natomiast obecność Pasji i Pożądania. Następnie, przez przypadek,
odnalazło Zazdrość, co szybko doprowadziło je do kryjówki Triumfu. Egoizmu
nie trzeba było wcale szukać, gdyż jak z procy wyleciał ze swej kryjówki,
kiedy okazało się, iż wpakował się w sam
środek gniazda dzikich os. Trochę zmęczone szukaniem Szaleństwo przysiadło
na chwilę nad stawkiem w ten sposób znalazło Piękność. Jeszcze łatwiejsze
okazało się odnalezienie Wątpliwości, która, niestety, nie potrafiła się
zdecydować, z której strony płotu najlepiej się ukryć. W ten sposób wszyscy
zostali znalezieni: talent wśród świeżych ziół, Smutek - w przepastnej
jaskini, a Zapomnienie... cóż, już dawno zapomniało, iż bawi się w
chowanego. Do znalezienia pozostała tylko Miłość. Szaleństwo zaglądało za
każde drzewko, sprawdzało w każdym strumyczku, a nawet na szczytach gór i
już, już miało się poddać, gdy odkryło niewielki różany zagajnik. Patykiem
zaczęło odgarniać gałązki... Wtem wszyscy usłyszeli przeraźliwy okrzyk bólu.
Stało się prawdziwe nieszczęście! Różane kolce zraniły Miłość w oczy.
Szaleństwu zrobiło się niezmiernie przykro, zaczęło prosić, błagać o
przebaczenie, aż w końcu poprzysięgło zostać przewodnikiem ślepej z jego
winy przyjaciółki. I to właśnie od tamtej pory, od czasu, gdy po raz
pierwszy bawiono się na Ziemi w chowanego, Miłość jest ślepa i zawsze
towarzyszy jej Szaleństwo.

ladna i do tego z moralem

A teraz coś z mojej własnej twórczości... Pisane pod wpływem gniewu... Wtedy jestem bardzo twórczy. Tylko teraz nie mam powodów do gniewu...


Overdrive: New Hope

Wyszedłem trzaskając obrotowymi drzwiami, radośnie powitał mnie niebieski asfalt. Spojrzałem na szklane domy ? betonowe łóżka świata, ujrzałem czerwony śnieg, zwany białym przez Stwórcę. Po pionowych ulicach ze smutnym uśmiechem poruszali się ludzie, jednakowe żywe roboty. Radosna czerń adwokatów Wszechmogącego kierujących zastojem bezbarwnej masy i granatowe khaki jednostek oficjalnie wybitnych budziła we mnie słodko-gorzkie uczucia. Nagle zauważyłem serdeczne drwiny i nie narzucające się wścibstwo tłumu żywych trupów. Mój żółty garnitur i błękitne buty powodowały przestraszoną pewność siebie jednostek sterujących. Na moją głowę okrytą różowym sombrero, spływały kolejne stada pociesznych gromów. Wybitni z wrodzoną sobie nieinteligencją piętnowali moją wolność w niewoli, a wysłannicy Stwórcy obrzucali mnie przeklętym błogosławieństwem jako tego, który nie należy do wspaniałego tłumu jednakowych. Widziałem ich jak szybowali w stronę rozrywki ? oferowanej im przez elitę, żywej maszynerii. Tylko już stamtąd nie wychodzili. Wylatywała tylko zielona krew i radośnie unosiła w nieprzejrzystym powietrzu. Ja poszedłem dalej... Zobaczyłem jak biała dziura w jezdni połknęła przeźroczystego rumaka na kwadratowych kołach. To przepełniło czarę mojej niepewności. Podszedłem do jednego z androidów i zerwałem mu z oczu różowe-czarne okulary ? nie chciał tego. Doskonali mówili o niezachwianym porządku i pełnej kontroli. Moje wszystko widzące usta nie chciały tego słuchać. Nagle zobaczyłem wyrwę w nieistniejącym murze. Wraz z niezainteresowaną Ciekawością przekroczyłem granicę między wszechświatami. Czekał na mnie tam zielony Spokój i złota Pasja. Po chwili zobaczyłem białą Drogę a na niej ubranego w czerwony strój człowieka. Podszedł do mnie, chwycił mnie za ramiona potrząsnął i powiedział:
?- Ogłosimy wybory i wybierzemy nowego Boga, bardziej ludzkiego i wyrozumiałego...?
Po czym odwrócił się podążył ścieżką. A Ja poszedłem za Nim.


Quattro

Ostatnio brakuje mi trochę czasu

fajna ta bajka....i to co napisal Quattro tez ciekawe

Było.. Q to dawał A morał "Miłość jest ślepa i zawsze towarzyszy jej Szaleństwo" jakże prawdziwy.

a ja nie czytałem wcześniej więc dobrze że jest

nie ma sprawy... poprostu nie wiedzialam ze to bylo

Bardzo ładna echh